Blog...

...a guy once said, "Don't let yourself get attached to anything you are not willing to walk out on in 30 seconds flat..."

Του λιμανιού τα καλντερίμια (Λίβερπουλ, Οκτώβριος 2009)

Ο εγγλέζικος σαρκασμός δεν σε κουράζει ποτέ. Στον ταζμαχαλικών διαστάσεων Αγγλικανικό Καθεδρικό το εκκλησιαστικό όργανο συνοδεύει την παιδική χορωδία ενώ ακομπανιάρουν τα πιατάκια και οι κούπες που τακτοποιούν άτσαλα οι σερβιτόροι στο ντελικάτο cafe - μέσα στο ναό. Δίπλα στο μανουάλι, το διαφημιστικό ταμπλό για το κέικ σοκολάτα συνοδεύεται από την σπαρταριστή λεζάντα: «Θεϊκό». Λίγο πιο πέρα, ο βομβαρδισμένος ναός

Τι θα θυμόμαστε από τα '00s σε μερικά χρόνια (μία αδημοσίευτη προφητική λίστα)

1.       Υγεία – Οικολογία Αισθητική παρθεναγωγείου με ένα twist μαρκησίου Ντε Σαντ, πλάνα out of focus και οι πιο (ανεξήγητα όμοιοι) δυσλειτουργικοί παρουσιαστές της διπλανής πόρτας. Το κανάλι Τηλεφώς επηρέασε υποσυνείδητα όλο το ρεύμα της εγχώριας Τέχνης για τα επόμενα 50 χρόνια. Μοναδικό παγκοσμίως.

Λίγα λόγια, καλές μουσικές

Of Montreal: Hissing Fauna, Are You the Destroyer?

Ένα indie γαργαλητό στις πατούσες

Radiohead: In Rainbows

Η ευσύνοπτη ποπ εγκυκλοπαίδεια των 00’ς

Φινλανδία, έχεις βάρδια στην κουβέρτα

Ο Richard Henry Dana Jr. ήταν ο πλέον ευπώλητος συγγραφέας στην Αμερική του 19ου αιώνα με το “Two Years Before the Mast” («Δύο χρόνια μπροστά στο κατάρτι», ναυτική έκφραση που χαρακτηρίζει τον «απλό ναύτη»). Μπορεί ο (σύγχρονος του) “Moby Dick” του Χέρμαν Μέλβιλ να θεωρείται σήμερα ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας θαλασσινής – και όχι μόνο- λογοτεχνίας, όμως εκείνη την εποχή ο Ντέινα άγγιζε κάθε αναγνώστη. Λίγο η νοτισμένη αμεσότητα της γραφής, λίγο ο τρικυμιώδης ρεαλισμός των περιγραφών ανέδειξαν τις συγγραφικές δάφνες ενός ανθρώπου, που εγκατέλειψε στα 19 του τις νομικές σπουδές για να μπαρκάρει στις θάλασσες του κόσμου και να καταγράψει την ναυτική ζωή. Φλόκος, βιτζιρέλο, μούδες, σοφράνο, παπαφίγκος, εκατοντάδες λέξεις και ορολογίες, που οι περισσότερες έχουν ξεβραστεί μέχρι τις σημερινές ιστιοπλοικές όχθες, από μια ζόρικη εποχή που τα ιστιοφόρα ήταν ανυπότακτη ύλη στα χέρια του πληρώματος και οι συνθήκες ασύλληπτες.

Μερικές ταινίες που με άρεσαν, μερικά λογάκια που έγραψα για δαύτες

Eσείς οι ζωντανοί

Fiction χαρακτήρες που αφηγούνται τα όνειρα τους και μοιράζονται στιγμιότυπα της ζωής τους με τρόπο που θυμίζει μικρά ανέκδοτα ή βινιέτες σε κόμικς.
Κλασική περίπτωση ταινίας που είναι δύσκολο (έως και άστοχο) να δοθεί περίληψη. Οποιος έχει δει την προηγούμενη ταινία του σουηδού Ρόι Αντερσον «Τραγούδια από το δεύτερο όροφο» ξέρει ακριβώς τι τον περιμένει. Ενα ταξίδι στη χώρα της μπουνουελικής λογικής, με ακίνητα κινηματογραφικά κάδρα (σαν ξεπλυμένες φωτογραφίες) και διαλόγους που θα ζήλευε ο Μπέκετ. Τώρα, αν όλο αυτό είναι μια «ελεγεία για την ανθρώπινη θλίψη», μια «υπαρξιακή αλληγορία» ή μια «φιλοσοφική τραγικωμωδία», αυτά είναι λόγια της πλώρης. Το εγκεφαλικό χιούμορ και η κινηματογραφική αισθητική αυτού του τύπου απολαμβάνεται όπως κάθε μεγάλο έργο τέχνης: βγάζοντας το σκασμό.