Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά της βλογοβίζιον, άπειρες καινούριες μουσικές κατεβαίνουν ήδη χάρη στο μεράκι τους (και θα άλλαζαν άρδην τη λίστα αλλά ας μην το πιάσουμε αυτό). Μπορεί να ψωμολυσσάξουμε αλλά θα έχουμε να λέμε ότι ακούσαμε φανταστικές μουσικές. Αυτή είναι η λίστα με τα 20 καλύτερα (μου) για το 2011.
20 My Morning Jacket – Circuital
Είναι παραγνωρισμένοι, τους χρωστάει η Μιχαλού, δεν έσκυψαν το κεφάλι, έβγαλαν ένα ψιλοπερήφανο δίσκο (ναι, είμαι πάνω από 35 ετών), σοροπιαστά σωστό για να τους αγκαλιάσει η χιπστερίζουσα νεολαία, οι διψώντες για νεοφολκ, οι πεινώντες για κομψά τραγούδια με το σταφ δατ ντριμς αρ μέιντ οφ. Ποιοι Αρκαδοφάιρ και ποιοι Φλέμινλιπς...
19 Julianna Barnwick – The magic place
Αμα έχεις θέμα με τα ξωτικά, τα παραμύθια των αφων Γκριμ και τις φωνές-χοάνες, απλώς σκιπ ιτ. Αμα πάλι έχεις μεγαλώσει με Dead Can Dance ή Cocteau Twins και κάπου στην πεδιάδα του εγκεφάλου σου μερικά χόμπιτ μαζεύουν προμήθειες για το χειμώνα, κάνε μια στάση, πιες λίγο ελιξήριο (ή ένα αλαφρύ μπαφάκο) και πιάσε το χέρι της θείας Τζουλιάνας.
18 Kurt Elling – The gate
Είναι αυτό το στιλ που έχεις ακούσει σε όπενινγκ κρέντιτς αμερικάνικων σίριαλ, spoken jazz το λένε κάποιοι ειδήμοναι, δεν διεκδικεί πρωτοτυπία σε κανένα επίπεδο, απλώς με άρεσε ωσάν νοσταλγικό, ψευδορετρό, με αναφορές σε μια εποχή (μου) που ένιωθα πως τίποτα δεν θα είναι ποτέ δύσκολο και όλα θα μοιάζουν με επεισόδιο του Fraser.
17 John Maus - We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves
Απολαυστικό romantic wave για κάτι νύχτες με σάπιο λιώσιμο στα σόσιαλ μύδια – δεν περίμενα ότι θα είχε τόση απήχηση στην βλογοβίζιον. Πολύ έιτις, πολύ ατμόσφαιρα πατησίων λίγο πριν κατέβεις τα σκαλιά της Rebound, πολύ κραυγαλέα ωραίο για όσους λούστηκαν νωρίς με μουντό dark wave - και πολύ φως όμως για τόσο σκοτεινό πράμα.
16 Tied & Tickled Trio and Billy Hart – La place demon
Μπήκαμε στα κολλήματα. Αγαπημένοι Γερμανοί τζαζοαβανγκαρντάδες ρίχνουν στα κρουστά τον γέροντα Μπίλι Χαρτ (με παρουσία σε τρομακτικά κουιντέτα, κουαρτέτα και δεν συμμαζευέτα), στρώνουν και κάτι ελεχτρονικά αποκάτωθεν και μετά όποιος αντέξει. Απαιτητικό το είδος - αλλά είμεθα και τέτοιοι αθρώποι και το γουστάρουμε και πολύ.
15 Destroyer – Kaputt
Κάποιος, κάπου σχολίασε ότι αν έβγαινε πριν 10 χρόνια θα έτρωγε τομάτα βιολογική. Δίκιο είχε. Χλιαρομιούζικα, όντως. Εντούτοις, κάτω από το φλουφλέ βοκαλίκι , τα κατσαρά σαξόφωνα και την πετ-σοπ-μπόις αισθητίκ χτίστηκε ένας έρωντας μεγάλος, τίμιος, αυτάρεσκος, με φιλιά κάτω από την ποπ χουρμαδιά. Δεν ξέρω αν με εννοείτε.
14 Shabazz Palaces – Black up
Αυτός είναι ένας χιπ-χοπ δίσκος (υποτίθεται). Ο υπογράφων τη λίστα σιχαίνεται το χιπ-χοπ (έτσι νόμιζε). Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Ισως ότι οι πατεράδες τους χύνανε ελεσντί στο πούσι της μανούλας τους. Και μας γάμησαν τη μάνα (με την καλή έννοια, της μουσικής απόλαυσης).
13 The New Gary Burton Quintet – Common ground
Για να τιμηθεί η σπουδαιότερη μουσική του 20ου αιώνος (jazz that is) προσπαθεί το 1/3 αυτού του μπλογκ να ακούει σύγχρονους δημιουργούς του είδους. Ζζζζζζζ, νύσταξε το αναγνωστικό κοινό, λογικόν. Τεσπα, εδώ έχουμε ένα απολύτως στρογγυλό τζαζάκι, σχεδόν εύπεπτο, με βιμπράφωνα και λοιπά τουρσιά. Να το βάλεις στο κορίτσι να γίνει κατάστα.
12 The Field – Looping state of mind
Εμφανίζεται ο παππούς σου με το φανελάκι και σου λέει ‘δεν ακούω τέκνο, πιδάκι μου’ και εσύ του λες ‘μισό λεπτό, μισό λεπτό’ ανοίγεις το φόλντερ, κάνεις σελέκτ ολ, πατάς πλέι και κλειδώνεις τον γέροντα στο δωμάτιο. (Αν έχεις ξεχάσει και τη γιαγιά μέσα στο χώρο, οι γονείς σου θα αποκτήσουν αδερφάκι). Τόση κάβλα!
11 Nicolas Jaar – Space is only noise
Ξέρεις από την αρχή, προ ακροάσεως, τα ψαρωτικά. Είναι λέει νιουγιορκέζος με χιλιάνικες ρίζες και τέτοια μάρκετινκ κουραφέξαλα. Και αρχίζει να αμολάει κάτι μίνιμαλ λικνιστικά και κάτι σπανιόλικες ατάκες και κάτι ντισκοφανκ υπενθυμίσεις και λες θα έχει ξεχαστεί μέχρι το τέλος της χρονιάς αλλά εδώ είμαστε και πληρώνουμε την αλαζονεία. Τσογλάνι με μέλλον.
10 Cults – Cults
Κι αυτό το ξέρεις. Στο έχουν πει οι Raveonettes προσφάτως. Αλλά είναι πάντα ωραίο αυτό που έχει εκείνη τη wall of sound σιξτίλα στην παραγωγή και κάτι πουτανιάρικες φωνές, βγαλμένες από μπιούικ ξεσκέπαστες , σπινιαρίσματα και φτηνά μιλκ σέικς. Και χαμένες αθωότητες. Και γκλιν γκλον. Πολλά γκλιν γκλον. Τι θα τα κάνουμε τόσα γκλιν γκλον?
9 Apparat – The devil’s walk
Εχω βαρεθεί να τσακώνομαι για την εκπληκτική κουλτούρα που κουβαλάει ο γερμανικός λαός (βαράτε) και δίσκους σαν αυτόν τους αντιγράφω σε κόπιες και τους τρίβω στη μούρη ‘κοίτα τι έκανε ο άθρωπας πάλι, ρε’. Μπορεί να είναι άκυρη όλη η προηγούμενη πρόταση αλλά δε με νοιάζει γιατί βαδίζω στο δρόμο του διαβόλου. (Ποιοι Radiohead μωρέ?)
8 Esmerine – La Lechuza
Εδώ τη βγάζουμε και την κουνάμε. Προσωπική ανακάλυψη, πουλέν μου, θα γκρεμίσει τα τσιμέντα και λοιπές γραφικότητες. Είναι Καναδοί, μέλη των Godspeed και των Do MakeSayThink, αλλά καμία σχέση με ποστ ροκ. Ας πούμε ότι ο Αντονι (εν δε Τζόνσονς) θα νιώσει λίγος μόλις ακούσει αυτό το φολκτρόνικ νουάρ έπος. Για να αρχίσεις μαζί τους.
7 The Joy Formidable – The big roar
Κατά καιρούς προσπαθώ να εξηγήσω στη φοιτητιώσα νεολαία πως ήταν να ζεις ως ψιλοindie εικοσάρης στα 90’ς, πόσο ιδανικά και ευοίωνα μοιάζαν τότε τα πράματα (με μια μελαγχολία ως αλατοπίπερο ευδαιμονίας). Και τότε εμφανίζονται τέτοια γκρουπ και δεν χρειάζομαι λόγια. Μιλάνε οι κιθάρες, τα ντραμς, οι φωνές.
6 Tom Waits – Bad as me
O τύπος μας κάνει πλάκα. Με τα ίδια υλικά καταφέρνει σαράντα χρόνια να είναι updated με την εκάστοτε εποχή και αποδομητικά παλιομοδίτης ταυτόχρονα. Ρε συ Θωμά, τράβα και γαμήσου. Αγαπημένε θείε, παππούλη, παλιομεθύστακα, λατρεμένε αρχίδα, πατέρα 2 παιδιών, ιδανικέ σύζυγε, αναρχικέ της εστέτ νοσταλγίας. Εσύ.
5 Anna Calvi – Anna Calvi
Εντάξει, είναι αρκετά θεατράλε, διακρίνεις ένα κάποιο στήσιμο στην εκφορά των τραγουδιών, υπάρχει μελούρα, εντάξει, εντάξει. Αλλά για ένα φεγγάρι ήταν το μόνο πράγμα που ακουγόταν στα ηχεία, η βαλίτσα ήτο έτοιμη για πτήση στην αγκαλιά της Αννούλας. (Και τότε εμφανίστηκε το ν.3 της λίστας κι όλα άλλαξαν)
4 The Antlers – Burst apart
Υπάρχει αυτή η θεωρία ότι πας και λες το μυστικό σου σε ένα δέντρο και εξιλεώνεσαι. Τι γίνεται όμως αν ψιθυρίσεις στην κουφάλα το πως θα ήθελες να είναι τα Ωραία Τραγούδια Για Απλές Στιγμές. Ε, φυτρώνει αυτό το άλμπουμ στη ρίζα και μένεις μαλακάκος. (Και ποιητικαί αναφοραί έχουμε γιατί είμεθα μερακλήδες)
3 PJ Harvey – Let England shake
Η γυναίκα είναι μάγισσα. Αφού καταπίνει αμάσητη την Αννούλα Κάλβι (όπως θυμόμαστε από προηγούμενο επεισόδιο πήγε να της φάει τον άνδρα) ρίχνει καινούρια ξόρκια, τα οποία σε κάθε ακρόαση βαθαίνουν, μπαίνουν στο ντιενέι και γίνεσαι σκλάβος της. Εχω τρομάξει με την περίπτωση της. Και δεν είναι αστείο πια.
2 Dangermouse & Danielle Luppi – Rome
Υπάρχουν μουσικές που τις βάζεις ας πούμε σε μια οικογενειακή συγκέντρωση και ανατριχιάζουν όλοι οι συνδαιτημόνες, όλες οι ηλικίες, όλα τα φυλλοκάρδια. Κι εκεί που όλοι έψαχναν ταινία πίσω από τη μουσική ήρθε το φινάλε του Breaking Bad κι έδεσε το γλυκό. Η πιο Ομορφη Μουσική που γράφτηκε το 2011. Μάστερπις.
1 Colin Stetson - New History Warfare Vol. 2 Judges
Ενας άνθρωπος με ένα σαξόφωνο, λίγο ψηλότερο από τον ίδιο σε μέγεθος, κλεισμένος σε ένα στούντιο με καμιά 20αριά μικρόφωνα διάσπαρτα. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που καταργεί κάθε ταμπέλα μουσικού είδους και γλιτώνει από ακατάσχετη λογοπλασία.
Στη μήτρα ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου